Maki w Giverny

  Wakacje u dziadków na wsi. Zabawy na dworze z innymi dziećmi. Kury, krowy, świnie. Truskawki z krzaczka i zapach skoszonego siana. Ciepły chleb z pomidorami i pierzyna w łóżku babci. Dni nasączone upałem, zabawą. Poczucie bezpieczeństwa i spokój. Wakacyjna beztroska? Jednak nie. Bo gdzieś tam czai się coś, co trudno nazwać. Gęstnieje w mroku. Jakieś przeczucie, jakaś niewygoda. Dorośli nie widzą, ale dziecko — Kasia —  wyczuwa zło, które przybliża się, nabiera kształtu. Uwiera i niepokoi. Trudno to nazwać, trudno określić. Dziecko nie zna takich słów. Trudno opowiedzieć. No i komu, bo kto uwierzy, przecież ten pan jest taki miły i lubiany. I zawsze się uśmiecha. To poetycka relacja pełna domysłów i niedopowiedzeń opowiadana z perspektywy dziecka. Czujemy w niej narastającą grozę. Między słowami robi się duszno. Pojawia się lęk, który nie odpuszcza, kłębi się i wibruje... Z szacunkiem i troską o dziecko napisana jest ta książka. Z dużą odpowiedzialnością za każde słowo i zapewnieniem